Fijn weekend en werk ze!

- 12 mei 2024 -

Een week vliegt hier voor ons gevoel voorbij. En in die week gebeurt er veel en zijn we gewoon lekker bezig.

Vrijdag heeft altijd een apart sfeertje. Het is dan bijna weekend en we sluiten als management dan af met een overleg. Daar gunnen we ons een drankje bij.

Als die dag klaar is dan roept iedereen tegen elkaar “Fijn weekend”.

Die weekenden zijn voor ons heel anders dan voor onze medewerkers.
Wij hebben dan niet veel te doen. Zeker nu er nog geen vrijwilligers en gasten zijn. Dus hangen we wat, lopen we een rondje met de hond, rapen de eieren en dat is het dan wel.

Colette vindt dit heerlijk. Zij kan werkelijk de hele dag in de hangmat of buiten op de bank liggen. Ze doet dan weer veel energie op voor de week.

René daarentegen vindt het vreselijk. Geen of nauwelijks sociale contacten, geen afleiding of prikkels.

En tegenwoordig mag hij van de Security ook al niet meer het afval verbranden. Niet vanwege de veiligheid, maar omdat wij dat niet horen te doen. "Je gaat toch niet zelf…als wij er zijn" zeggen zij tegen ons.

Het blijft wennen.

Het weekend ziet er ongeveer zo uit;

René wordt vroeg wakker en doet de ingrediënten voor een vers brood in de broodbakmachine en zet koffie. Dan gaat hij even bij het meer kijken naar de zonsopgang, spreekt soms een videootje in voor de kinderen thuis of een vriendin, scrolt door de socials heen, pakt de koffie en leest de digitale krant.
En dan is het nog maar acht uur!

In de middag loopt hij meestal een rondje met de hond en raapt de eieren. Jaja, wat een avontuur. Af en toe schrijft hij een blog zoals deze.
Zo goed en zo kwaad als het gaat, sleept René zich door het weekend heen. Meestal lukt het aardig. Een paar videobelletjes plannen met lieve vrienden of familie geeft wat energie.

En soms ervaart hij het nog erger. Bijvoorbeeld als Koningsdag op zaterdag valt. De 'Fear of missing out' valt over het algemeen wel mee. Maar op dit soort dagen kickt het behoorlijk in. En dat is even helemaal niet leuk.

Colette ervaart dit anders.

Zij staat zo rond 10:00 uur op. Kleed zich dan rustig aan, komt dan naar buiten, geeft de hond te eten en gaat op het bankje zitten (meestal in ambulance stand).

Ze scrolt even door de socials, doet een spelletje op de telefoon en wacht op het ontbijt.

En zo kabbelt zij verder door de dag.

Het moet gezegd, je ziet haar batterij gewoon opladen.

Er even tussenuit en dan weer aan de slag

- 20 april 2024 -

De vorige blog ging over een slechte ervaring. We willen jullie enorm bedanken voor de steun die we ontvingen. Appjes, mailtjes, belletjes. We konden ons verhaal kwijt en dat hielp ons goed om te

verwerken. Dikke dank je wel!

Het gaat weer goed. De eerste dagen reden we nog wat krampachtig, maar we zijn nu al weer meer ontspannen achter het stuur. Alleen bij ossenwagens zijn we extra alert.

Dat ongeluk zagen we op de eerste dag van onze ‘vakantie’.

Toen we aan dit avontuur begonnen hebben we in de voorbereiding er voor gezorgd dat we ook een budget van en voor onszelf hebben om Malawi te ontdekken. We kennen het al een beetje van onze reis van twee jaar geleden. En we weten dus dat het zo’n mooi land is, dat we ook daar van willen genieten.

Aangezien de school dicht was vanwege Pasen, was het voor ons het juiste moment.
En het leuke is daarbij dat we ook een beetje aan het kijken zijn of het leuk is voor de gasten en vrijwilligers die eventueel gaan komen. We beleefden de reis dan ook een beetje als recensent. Maar we zullen die recensies hier niet gaan beschrijven.

We reden de eerste dag zo’n 5 uur naar de Viphya mountains. We verbleven daar in de Luwawa Forest lodge. Deze lodge staat midden in de bossen en wordt gerund door een Engels stel. Overigens worden de meeste lodges gerund door westerlingen. Supergrappig dat we er al eerder geweest waren. Twee jaar eerder als overnachting voor de reis naar Matunkha. Dat zagen we pas toen we er aankwamen.
We hebben heerlijke wandelingen gemaakt. De uitzichten doen een beetje denken aan de Schotse hooglanden. Mooie glooiende heuvels afgewisseld met bos.

Na twee dagen daar verbleven te hebben, zijn we doorgegaan naar Nkhotakota. Hier waren we in een lodge waar we toevallig ook al twee jaar eerder waren. Toen schreven we er over in een blog. Er hing toen een enorm bord met heerlijke gerechten, alleen als je er naar vroeg was er uiteindelijk niets. Het bord hing er nog steeds, maar deze keer was alles er wel, behalve de vis. Dat zeiden ze ook direct. Jaja, ze zijn verbeterd. Toen gingen we daar weg omdat er een groep was die nogal overlast veroorzaakten. Nu niet, Het was prima voor die nacht.

De volgende dag naar het Nkhotakota Wildlife reserve.

Twee nachten inclusief een safariwandeling met de sunset en tour met een auto. We hadden er zin in.

De lodge was echt perfect. Een prachtig uitzicht vanaf onze safaritent (glamping achtig) op de rivierbedding Als je naar het restaurant wilt, moet je via een portofoon vragen of iemand je komt halen. Want er zou zomaar een olifant op je weg kunnen staan.
Vanuit deze plek zou je olifanten, waterbuffels en krokodillen kunnen zien. Zou kunnen zien want wij waren er nu in het regenseizoen, en dan hebben die beesten geen zin om naar de rivier te lopen. Er is dan overal water. Dus waarom zou je.

Uiteindelijk was onze opbrengst een kont van een waterbuffel op 200 meter afstand.
We vonden dat helemaal niet erg. We wisten dat het zo zou zijn. En we hebben het ontzettend relaxed gehad.

We hebben heerlijk gewandeld met een ranger die veel wist over waar de natuur allemaal in voorziet. Eén boom levert tandenborstels, een ander kun je van drinken. Weer een ander heeft bladeren die helpen tegen huidziektes en weer één maakt lijm. En er is er één waar je van de takken touw kunt maken en ga zo maar door. Super interessant.
René kreeg een bandje van een soort nerf om zijn arm. Dat zou helpen tegen artritis. Heeft hij niet, maar zal het nu ook wel niet krijgen. Het bandje is inmiddels touw geworden.
Er was geen internet en dat was ook wel even helemaal goed voor die paar dagen.
De eigenaar baalde ontzettend voor ons dat we geen wildlife hadden gezien en bood ons op de dag van vertrek nog een ochtend safari aan met de auto. Helaas ook zonder succes.

Maar we hebben wel gelachen. De Tseetseevlieg is daar veel aanwezig en toen hij de deur even opendeed, vlogen er wel 30 de auto in. We maakten er maar een spelletje van; voor iedere gedode vlieg kreeg je een punt.
Eerlijk is eerlijk. In het droogseizoen is dit een absolute aanrader. Dan ga je op zeker wildlife zien vanuit je tent.

Na dit avontuur gingen we heerlijk relaxen in de Makuzi Beach lodge. Een echte oase aan de kust van Lake Malawi. Wat een heerlijke plek.
We hebben twee dagen op het strand gelegen in een overkapte loungeplek. Met matras en al. Het eten was echt lekker. René heeft wel iedere avond de pepersteak genomen. Ongelooflijk dat we dat kunnen krijgen in Malawi. Wat een feest.

De lake flies waren er ook. Best wel heel veel. En die kwamen in de nacht ook gezellig in ons huisje. Ze prikken niet en zijn ongevaarlijk. Maar ze kriebelen wel in je neus en oor. Dus vooral onder de klamboe blijven. De volgende ochtend zagen we pas echt hoeveel het er waren. Miljoenen is niet overdreven. Ze zijn dan dood en ons bad lag vol (het lichtste punt van het huisje).

Het was wel een beetje onze eigen schuld. We hadden de buitenlamp aangedaan om de weg naar het huisje te vinden. Tja, en dan vinden die vliegen dat natuurlijk ook.

Voor alle andere muggen is het zo dat René geluk heeft dat die beesten altijd Colette moeten hebben. Die wordt veel vaker geprikt dan hij. Colette zal wel zoet ruiken, en René als een zure lap.

We hadden te doen met een jong stel met baby. Die kwamen de avond voor ons vertrek, En vanaf dat moment heeft het onophoudelijk geregend. De weg terug van de lodge naar de grote weg, was alleen nog maar begaanbaar met een 4X4. We zijn blij met onze training. Daar hebben we nog steeds profijt van.

Onderweg zijn we gestopt. Het regende zo hard dat we niets meer konden zien. En de Malawiërs weten niet altijd dat er een licht op de auto zit.

Daar sta je dan met je EHBO kennis

- 5 april 2024 -

We hebben een hekel gekregen aan ossenwagens. Houten karren die getrokken worden door twee ossen.

In de vorige blog schreven we over een valpartij vanaf een ossenwagen. Dat kwam omdat de ossen een eigen wil hebben en gewoon zijn gaan lopen.
Als we hout nodig hebben, komt dat ook met een ossenwagen en ook die man van dat hout heeft vaak moeite om die ossen in bedwang te houden.

En nu was het echt verschrikkelijk.

Onderweg reden we achter een vrachtwagen. René reed. In zijn ooghoek zag hij een ossenwagen zomaar de weg opdraaien met drie mensen erin.
De ossen gingen gewoon. De ‘koetsier’ hield ze niet. De vrachtwagen kon niet meer remmen.

Een knal..gegil..gerem.. Houtsplinters en planken door de lucht.

Eén man kon nog van de kar af springen, één vrouw vloog door de lucht en belandde in de berm. Eén man kon niets meer.

Op slag dood.

We zien het allemaal gebeuren.
Dus stoppen we, doen de alarmlichten aan en stappen uit om te helpen.

Adrenaline neemt het van ons over. We zien het, we weten het, maar voelen niets meer. De fight, flight, freeze and fawn response doet zijn werk. Wij zijn beiden van de Fight in deze situatie.
We zijn getraind hiervoor. Colette als verpleegkundige, René door zijn Rode Kruis ervaring en zijn Persoonsbeveiliger training.

Dus op de automatische piloot volgen we de regels van de EHBO:
1; Let op gevaar
2; Ga na wat er gebeurd is/wat het slachtoffer mankeert
3; Stel het slachtoffer gerust
4; zorg voor deskundige hulp
5; Help het slachtoffer waar hij ligt of zit

Nou, dat is duidelijk geschreven voor in Nederland.
Want in Malawi werkt dat niet.

Let op gevaar lukte; we blokten met de auto de rijbaan en deden onze alarmlichten aan.

Nagaan wat er gebeurd is; was duidelijk. We zagen het letterlijk gebeuren. Wat het slachtoffer mankeerde was bij die ene geen twijfel. Die was dood. En natuurlijk kunnen wij de dood niet verklaren. Maar helaas was dit duidelijk genoeg. De vrouw in de berm was hard gevallen, maar nog iets bij kennis. Alle ledematen lagen nog goed. Dus mogelijk alleen intern letsel.

Het slachtoffer gerust stellen, heeft geen zin. We spreken de taal niet en de vrouw was niet echt aanspreekbaar.

Zorgen voor deskundige hulp; er is geen 112!

En dus vervalt ook regel 5; het slachtoffer helpen waar hij ligt of zit.

We konden dus niets doen en waren compleet machteloos.

Reality check

-30 maart 2024-

Doordat we veel bezig zijn met de organisatie en het runnen van FloJa en veel op de compound zijn, merken we dat we soms in een coconnetje zitten. We doen dit werk om bij te dragen aan een arm land en haar bevolking.

Maar wij zien eigenlijk alleen maar lachende kinderen en vriendelijke mensen. Niet voor niets heet dit land ‘The Warm heart of Africa’.

Totdat een paar dingen ons een ‘reality check’ gaven.

Eerder schreven we over de begrafenissen en hoe dat ging. Inmiddels hebben er al vier bijgewoond. Soms druppelen de verhalen door waarom iemand sterft.

Zo waren een moeder en kind overleden bij de bevalling. En stortte er een andere vrouw hier vlakbij gewoon neer. En dan ga je dus dood. Want er zijn geen AED’s, eerste hulpverleners en ambulances.

Afgelopen week werden we geroepen. Een zoon van een bewaker bij ons was gevallen van een ossenwagen. Hij was met zijn ribbenkast op een balk terecht gekomen. Hij lag voor de ingang aan de grote weg. We werden gevraagd om hem met de auto naar de lokale kliniek te brengen. En natuurlijk doen we dat dan.

Aangekomen bij de weg zag het er ernstig uit; hij lag op de weg, kronkelend van de pijn. Daarnaast stond onze normaal zo stoere bewaker. We zagen zijn onrust, zijn frustratie, machteloosheid en verdriet als vader. Want ook hij weet dat als het ernstig is, hij zijn zoon zomaar kwijt kan raken. En dat voelden wij met hem mee.

Zo goed en zo kwaad hebben we hem naar de kliniek gebracht. Die kliniek is trouwens degene waar ze één iemand hebben die zo’n 200 mensen per dag moet zien. Het is een soort eerste lijn, de huisarts in Nederland, zeg maar. Alleen niet op die manier geschoold.

Toen we daar aankwamen was er geen medewerker aanwezig. Die was thuis lunchen. Mensen hebben geduld hier. Daar schreven we in de vorige blog al over.

Maar wij vonden dit wel een spoedgeval. Na wat wachten is René naar dat huis gegaan en even op zijn strepen gaan staan. Uiteindelijk kwam ze. Natuurlijk heeft hij later even gepraat met de medewerkers. Zij zijn eigenlijk superhelden. Met zo weinig middelen, zoveel mensen moeten helpen.

We gaan ze ook zeker steunen met materialen en die preventie waar we eerder over schreven.

Na een beperkt lichamelijk onderzoek en een infuus wat niet geprikt kon worden werden we verzocht naar het ziekenhuis in Karonga te gaan, 45 minuten verderop.

Maar dat kon niet zonder pijnstillers. Helaas waren die op.

Nu is er aan de overkant een soort van privé kliniek en daar is Colette een Diclofenac ampul gaan kopen. Dat is overigens zo’n

€ 2.- . Voor ons niets, voor hen veel geld.

Toen kon deze jongen dus wel pijnstilling krijgen en konden we de rit naar het ziekenhuis maken.

Voor de niet kenners; Diclofenac is een forse pijnstiller en de jongen viel ook lekker in slaap in de auto. Gelukkig maar, want de weg zit vol kuilen die René zoveel mogelijk ontweek. Maar dan nog is de weg niet zo vlak als bij ons.

Colette was als professional op dat moment nog niet gerust. Het enige wat we aan diagnose hebben is de wetenschap dat hij is gevallen op zijn ribbenkast, over een balk is beland en dat hij enorm veel pijn heeft. Het kan een ribfractuur zijn, een wervelbeschadiging (geen nekkraag), een bijna ingeklapte long of een perforatie van de lever of andere vitale organen. En dan zou hij spoedig overlijden. Wellicht in onze auto, onderweg naar het ziekenhuis.

Gelukkig gebeurde dat niet.

In het ziekenhuis ging het opmerkelijk vlot. Via de intake, naar de röntgen en naar de arts. Dit alles duurde hooguit een uur. En daar hoorden we dat er geen fracturen waren. Het waren alleen gekneusde ribben. Pijnlijk, maar niet gevaarlijk. Hoewel we over deze diagnose ook wat sceptisch waren.

Interne bloedingen kun je niet zien op een röntgenfoto. Dus we bleven er het beste maar van hopen.

In ieder geval zullen we de opluchting op het gezicht van de vader, onze stoere bewaker, nooit vergeten.

In het ziekenhuis zijn wel wat meer medicijnen. Ook niet veel en niet altijd. In ons geval kreeg de jongen zijn Ibuprofen voor thuis, antibiotica (dat is hier standaard, maar totaal onduidelijk, want er was geen wond) en zou hij een injectie met Diclofenac krijgen.

En toen ging Colette op haar strepen staan. Het is een forse pijnstiller en hij had net twee uur daarvoor al een behoorlijke dosis gehad. Als hij nu weer een injectie zou krijgen zou hij een overdosis krijgen. En dat toont weer aan dat de mensen in de ziekenhuizen niet zo goed geschoold zijn als de onze. Ze keken ook niet naar het dossier (dat is een boekje dat iedere patiënt mee moet nemen). Daar stond het gewoon in.

Even geduld hebben

- 19 maart 2024 -

Een medewerker van ons moest naar de polikliniek van het ziekenhuis in Karonga. Wij gingen ook naar Karonga en uiteraard kon zij met ons meerijden. 
Zij ging, met haar man en kind, naar de poli en wij gingen de noodzakelijke dingen doen in de stad.

We hadden haar afgezet en afgesproken dat we op elkaar zouden wachten als één van ons eerder klaar was.

Eén van die dingen die wij gingen doen was nieuwe kleurplaten laten kopieren. Op onze school gebruikten we blijkbaar pagina’s die gescheurd waren uit een kleurboek en inmiddels al een kopie van een kopie van een kopie waren.

Daar vonden wij wat van. Daarom hebben we een vriendin van ons die op een basisschool werkt gevraagd of zij misschien digitaal wat kleurplaten voor ons had.

Wij kunnen zelf printen en die dan laten kopiëren.

Zij reageerde supersnel en we hadden in notime 15 verschillende kleurplaten (bedankt Nikki).

Dus van ieder één printen en dan naar een copycentre in Karonga.
En voor jullie beeld, dat is een ruimte met een scheef houten desk, een kapotte bureaustoel en één nog werkende printer. Het zou wel even duren, dus we gingen er bij zitten.

Na zo’n 100 printjes stopte het apparaat er mee.

Maar zoals altijd komt alles goed in Malawi, dus de eigenaar ging met de originelen naar een andere zaak toe waar ze ook een printer hadden.
Alleen…het duurde en duurde.

We zijn in de tussentijd andere dingen gaan doen. En na een uur kwamen we terug. Toen René vroeg hoe lang het nog zou duren (echt Nederlands, we weten het) moest er gebeld worden.

"Bijna klaar" was het antwoord.

Nu kent René Malawi inmiddels en vroeg even door. Nou, bijna wil zeggen; nog 25 minuten. En dan reken we er zelf nog een kwartier bij. En dat weet je hoe lang het duurt.

Je moet even geduld hebben.

We voelden ons al schuldig voor de medewerker en haar gezin die mogelijk al lang op ons zaten te wachten. Maar toen we  in het ziekenhuis aankwamen, was zij nog niet klaar. Dus wij mee naar binnen.

Je moet even geduld hebben.

Overigens zie je dan toch echt weer hoe arm Malawi is. Alles is oud, stuk en er is weinig.

Ook in de lokale kliniek van ons plaatsje is er één medical officer die 200 mensen per dag moet zien. Een echt goede diagnose is dan niet te stellen en er wordt dan ook veel met standaardoplossingen gewerkt. De medical officer wil het heel graag anders. Hij heeft alleen de mensen en middelen niet.

En als je dat ziet, is het wel even slikken. Het helpt om dan je gevoel snel een plekje te geven. Want het raakt natuurlijk.

Van de patienten in de lokale kliniek komen er veel vanwege een hoge bloeddruk. Voor deze groep gaat Colette samen met die officer themadagen organiseren.

We gaan op die dagen een treintje opzetten voor alleen deze specifieke patiënten waarbij ze tijdens het wachten voorlichting gaan krijgen. Colette zal dan ook helpen met bloeddruk meten.

Daarmee kunnen we in een korte tijd veel patiënten zien, kunnen ze met elkaar ervaringen uitwisselen en geven we de juiste voorlichting om erger te voorkomen.

Terug naar het ziekenhuis.

Men heeft niet echt een afspraak. Je komt gewoon en wordt geholpen op volgorde van binnenkomst. We brachten onze medewerker om half tien en om twee uur was ze nog niet geholpen.
En toen gebeurde er iets wat in Nederland gewoon niet zou kunnen. De kamers gingen dicht. De artsen gingen lunchen, volle wachtkamer of niet.

En dat lunchen duurt ruim een uur.

Wij kwamen in tijdnood (wij dan weer wel), want we moesten ook nog naar een begrafenis. Een bijzonder ervaring waar we straks over vertellen.

Omdat we echt niet meer wisten hoe lang het zou gaan duren hebben we plan B ingezet. We hebben wat transportgeld gegeven zodat de medewerker en haar gezin ieder geval vervoer konden nemen om weer naar huis te gaan.

Want als wij niet op de begrafenis zouden zijn, zou dat niet gewaardeerd worden.

Wat ons opviel, was dat iedereen in de wachtkamer het gewoon gelaten over zich heen lieten komen. Het is gewoon zo en men maakt zich niet druk.

Je moet even geduld hebben.

Wij hadden dat dus niet. We gingen snel weg uit Karonga om nog op tijd te kunnen komen voor de begrafenis.

Hoewel, op tijd waren we sowieso niet. Maar zolang het lichaam nog boven de grond is, zit je goed. Dit zullen we even uitleggen.

Waarschijnlijk denk je aan een begrafenis aan je ervaring in Nederland.

In Nederland nodigen we wat mensen uit en naar mate je ouder wordt worden dat er steeds minder. Een gemiddelde ceremonie duurt maximaal 45 minuten, je krijgt wat koffie en een broodje en dan is de volgende alweer in de aula begonnen. Lekker efficiënt.

Hier gaat het nogal anders.

"Every day is a school day"

- 4 maart 2024 -

We maken veel mee hier in Malawi.
Dus het is bijna onmogelijk om alles op te schrijven. Er zijn zoveel dingen te vertellen. Kleine dingen en de wat grotere.

Nou ja, we beginnen gewoon.

We hebben een dreamteam op FloJa!
De mensen die werken op FloJa hebben werkelijk alles voor elkaar over, helpen elkaar waar nodig en zijn gepassioneerd in hun werk en voor hetgeen ze voor de kinderen doen. We lachen veel met ze. Het is een gezellige en goede groep mensen.
Met goede ideeën om dingen te verbeteren.

Na onze observatie van de eerste weken wilden we een paar dingetjes anders aanpakken. Niet direct teveel natuurlijk, maar toch.

Toen we onze plannen in een ‘kickoff meeting’ vertelden gingen de handen op elkaar. En ze volgen gelijk de nieuwste procedures.

Hoewel wij pas na de zomer met de nieuwe initiatieven willen starten, zijn de mensen hier ongeduldiger. Ze hebben er zin in. Zo fijn.
Dus we zijn alvast maar met wat voorbereidingen begonnen.

Het huis word al meer van ons.
Colette heeft met wat verf en muurstickers er een persoonlijke touch aan gegeven. En met wat meegenomen attributen voelt het al meer als thuis. We hebben zelfs al plantjes in huis. Gewoon stekjes van de mooie planten in de tuin.

Nieuwe dingen leren we bijna iedere dag. Onze manager Eston zegt vaak; “Every day is a schoolday”, wat zoveel zegt dat je iedere dag kunt leren.

Zo hebben we een medewerker aangenomen en dat betekent helpen bij de selectie, een contract maken, aanmelden bij het pensioenfonds en de persoon welkom heten.
En we hebben de eerste salarisuitbetaling gedaan. Dat gaat hier contant en moet goed voorbereid worden. Het is goed gegaan.

We hebben de organisatie structuur ietsje aangepast, de verantwoordelijkheden wat meer belegd en we sluiten de week nu af met een MT meeting.

Daarin bespreken we de projecten, de planning voor de komende week, HR zaken, nieuws vanuit FloJa team NL en natuurlijk verbeterinitiatieven om FloJa continue te verbeteren zodat we nog meer impact kunnen maken.

We hebben de eerste gehad en het overleg was in alle opzichten een succes.

Kortom; volg de socials van FloJa, want we zijn in beweging.

Zelf moeten Colette en ik nog wel een vorm vinden om rust te pakken.
De afgelopen weken waren we 24/7 bezig met werken en dat is helemaal niet nodig.
De medewerkers en de kinderen zijn er niet eens in het weekend, dus kunnen wij ook gewoon weekend houden.

En we moeten er voor zorgen dat we een goed dagschema hebben. Als iedereen hier pauze heeft, moeten wij dat ook echt nemen.

Wat we wel al hebben geregeld is dat de loop naar ons huis minder is geworden. Te pas en te onpas kwamen er mensen op de veranda.
We hadden bijna geen tijd voor de, zoals wij het noemen, focus zaken. Zoals bijvoorbeeld een call met Nederland, geldzaken, plannen maken en beschrijven en de social media posts maken.

Nu zijn we in de ochtend in het kantoor van de manager en beschikbaar voor alle vragen. In de middag doen we het focuswerk in ons huis waarbij alleen de MT leden ons mogen storen. Het klinkt streng, maar dat valt wel mee. Als je het uitlegt aan ons dreamteam, dan snappen ze dat. En het werkt nu al.

Dus aan hen ligt het niet dat we de vorm nog moeten vinden. Het is dat Nederlandse ratrace of drukgevoel in ons ofzo. Komt vast wel goed.

We hebben Karlijn ontmoet en Isabel.Beide Nederlanders in Malawi.
Karlijn heeft een hele leuke lodge in Mzuzu. Toen wij er waren voor een bezoek aan de Traffic Authority om de auto over te schrijven en de alleen in Mzuzu verkrijgbare dingen te kopen hebben we daar overnacht. Aangezien Mzuzu 4 uur rijden is, lukt dat niet allemaal in één dag. We hebben daar heerlijk gegeten trouwens.

Even settelen

- 9 februari 2024 -

We zijn inmiddels twee weken op FloJa in Malawi. En we hebben al veel meegemaakt.

Want er is ‘never a dull’ moment.

De afgelopen weken zijn we goed ingewerkt door André. Veel weetjes zijn handig.
Gelukkig hadden we al twee maanden ervaring in Malawi, want anders zouden twee weken wel kort zijn. We kenden het land, de cultuur en gebruiken al en wisten daarmee alles wel te plaatsen.

Het was intens. Het was een vermoeiende reis. We zijn van de kou in Nederland naar de hitte in Malawi gegaan. Het is hier 30 graden met een luchtvochtigheid van soms wel 80%. Dat is even wennen.

Autorijden in een andere auto dan we gewend zijn. Links rijden en kuilen in de weg vermijden. We hadden één keer een ritje met de auto gemaakt en moesten de tweede rit met 22 kleuters in de auto op schoolreisje. Wat overigens wel hilarisch was.

En natuurlijk hebben we het reilen en zeilen op FloJa geleerd. Vooral René zijn hoofd kan dan niet stil staan. Een echt Lean mannetje. Ieder proces wilt hij doorgronden en ziet dan allerlei mogelijkheden. Echt een vakidioot.

Inmiddels zijn we al zelf naar Karonga gereden en hebben boodschappen gedaan. De mensen zijn vriendelijk. En het heeft ons verrast hoeveel er al in Karonga te krijgen is.

André is afgelopen donderdag verhuisd. Het project is daarmee helemaal overgedragen aan ons. We gaan langzaamaan het huis wat meer ‘eigen’ maken. We leefden tot nu toe nog uit de tassen en het gastenverblijf.

We hebben dus de projectleiding overgenomen, maar gaan ons nog een tijdje rustig houden.

Eerst lekker meehobbelen en kijken (Gemba voor de  vakcollega's van René).

De nieuwe initiatieven starten we na de zomer op. Althans, de eerste.

We schreven dat we al veel hebben meegemaakt. Het schoolreisje dus. En ook een gesprongen koppeling op de watertank, een kapotte elektriciteitskabel en verschanste vleermuizen boven het plafond van de B&B.

We hoeven zelf niet veel te doen, hoor. We hebben een fantastische ploeg lokale medewerkers.

Een bezoek aan de Traditional Authority gebracht. De 'Senior Chief' of 'Chief of Chiefs'. Dat is een man met veel aanzien en bevoegdheid in de omliggende dorpen.

Er is een procedure als je naar zo iemand toegaat. Er worden eerst stoelen neergezet, dan gaat iedereen eerst zitten en dan groet je hem één voor één. Dat doe je door een hand te geven en je andere hand op je uitgestoken pols te leggen. En je gaat wat door de knieën of buigt wat.

Dat handen schudden doen ook veel mensen bij ons. Daar moeten we nog even aan wennen.

We zijn er!

- 27 januari 2024 -

We zijn er!

Aangekomen op FloJa Malawi. In het plaatsje Ngara, district Karonga.

Nog steeds wat moe van de reis, die overigens prima verliep.

Op Schiphol stond oud-voorzitter van FloJa Eric ons uit te zwaaien. Superleuk.

Na de eerste etappe van Amsterdam naar Nairobi hadden we een transfertijd van 6 uur. Dat is best veel. Dus zijn we naar de lounge van Kenyan Airways gegaan. Daar kun je heerlijk relaxen, onbeperkt eten en drinken, slapen en zelfs douchen als je zou willen. Omdat we vlogen met Kenyan, mag je daar tegen een vergoeding heen. We zijn gelijk maar lid geworden van hun loyalty programma, want het weegt de volgende keer misschien wel op tegen een overnachting in Nairobi.

De vlucht van Nairobi naar Lilongwe is een korte, en daar aangekomen waren er 5 van de 6 tassen meegekomen. En dat is best een goed resultaat hier.
Dus even langs de ‘left luggage’. Daar wordt alles handmatig op een formulier geschreven met carbonpapier en op een stapeltje gelegd. Het geeft weinig vertrouwen, maar een gouden regel in Malawi is ‘uiteindelijk komt het altijd goed’.

En zowaar, de tas is alweer onderweg naar Karonga.

Anyway; met de rest van de bagage door de security, langs het geldwisselkantoor naar aankomsthal. Daar stonden André en Christobel ons met bloemen op te wachten.
We gingen naar een hotel in Lilongwe voor de nacht. Daar hebben we even een powernap gedaan, wat gedronken, heerlijk gegeten en Anthony ontmoet.

Anthony is een hele goede en vriendelijk chauffeur en degene die al jaren voor FloJa eventuele gasten ophaalt en brengt. René heeft hem al een bordje met ‘Welcome FloJa Malawi guests’ gegeven, zodat hij die kan laten zien aan onze gasten als ze aankomen.

Na een heerlijke nacht gingen we de volgende dag de lange, maar mooie reis maken naar FloJa met een tussenstop in Mzuzu. We wisten nog precies waar immigrations zat en waar de Shoprite was. En.. het lunchtentje voor heerlijke koffie en een chicken mayo sandwich is er nog steeds!

Colette en André gingen nog even de markt over voor fruit en groenten. Ondertussen praatten Christobel en René over de cultuur, politiek en gewoontes in Malawi.

En toen de tweede etappe naar FloJa.

De landschappen veranderen en nu in de regentijd is alles heel mooi groen.

Op FloJa werden we welkom geheten door enkele medewerkers met ballonnen en een slinger. Malawiërs lachen veel en zijn supervriendelijk. Het klikt al goed.

De eerste dagen waren we nog erg moe en hebben het dus nog rustig aan gedaan. Hoewel we al aan het leren zijn en met enkele medewerkers gepraat hebben en André al veel vertelt.

Ondertussen hebben we samen de eerste voorraadruimte uitgezocht, schoongemaakt en heringericht. Zo doen we iedere dag een ruimte.

De week van het afscheid

-21 januari 2024-

De afgelopen week, was het de week van het afscheid.

We hadden een leuk 'uitzwaaimoment' voor zakelijke relaties. Dat was een succes op alle fronten.

René had zijn laatste voorstelling bij zijn improvisatietheatergroep Papaver. Een hele goede trouwens 😉.

Zijn ‘donderdaggroep’ had een mooie afscheidsvideo gemaakt. Dat was wel even een tranentrekker.

Veel afscheidslunchjes, koffie’s, borrels en bezoekjes van kennissen, familie en vrienden domineerden zijn agenda.

Superleuk, gezellig en bij vlagen ook even moeilijk.

En soms zijn er mensen die je het liefste mee wilt nemen in de koffer. Waar je gewoon geen afscheid van wilt hoeven nemen. Bah, niet leuk.

En terwijl René zijn agenda vulde met sociale dingetjes, was Colette gewoon bezig met het regelen van de laatste zaken. Ze heeft nog wel even een wellness gepakt.

Ze zegt gewoon nuchter ‘tot ziens’ als het zover is.
We houden onszelf lekker in balans zo.

Voor de drama moet je bij René zijn. Voor de praktische dingen bij Colette.

Afgelopen vrijdag was Colette jarig; bij haar afscheid van de huisartsenpraktijk kregen we een bon om zoals de huisarts dat zei “nog even echt goed te eten”. Daar hebben we gebruik van gemaakt. Heerlijk gegeten in een Michelin ster genomineerde bistro.

Ons idee was om vanaf december langzaam ‘uit te faden’ van de Nederlandse ratrace en rustig te kunnen voorbereiden zodat we in Malawi niet zouden aankomen en denken ‘hé, zijn we er al’. Dat is dus niet gelukt.

Er is toch meer te doen en we zijn best nog bezig met bovenstaande.

We hebben daarom in de agenda ‘incheckmomentjes’ gepland. Een pas op de plaats om even te checken hoe het met ons gaat. Dat werkt.

Over 4 maanden zijn we alweer even terug in Nederland. Dus ja, het voelt eigenlijk niet als een afscheid. En dat is wat de meesten dan ook zeggen.

En toch is het een rollercoaster van emoties (René) en praktische dingen (Colette).

Ondanks dat; we hebben er ontzettend veel zin in.

Maandag gaan we vliegen. We komen op dinsdag in Lilongwe aan. Daar ontmoeten we André en gaan de volgende dag de lange, maar mooie rit naar FloJa maken.

Het leuke is dat er best wat mensen willen komen en ter plekke bijdragen. En dat is goed. Een mooie uitwisseling van culturen, ideeën en concrete projecten ondersteunen.

We gaan tenslotte nieuwe initiatieven starten en daar mogen altijd handjes en kennis bij. Maar niet voor september 2024.

We willen eerst zelf goed settelen en de lopende operatie zo goed mogelijk kunnen beheren.

Nou, de tassen zijn gepakt. We gaan nog wat familie uitzwaaien en dan start 'ons avontuur in Malawi'.

De volgende blog is dus vanuit Malawi.

Tot dan!

Nog een paar weken..

-29 december 2023-

Nog 3 weken en dan gaan we. We kunnen ons nu volledig richten op het vertrek, want het werk in Nederland is zo goed als afgerond.

De vaccinaties zitten erin, buiten een paar die we in januari en juni nog moeten halen (iets met herhalingsprikken). Alle spullen die we nodig hebben zijn binnengekomen en liggen allemaal klaar.

Voor nu rest ons intern verhuizen. Dat wil zeggen dat we onze persoonlijke spulletjes op gaan bergen zodat dochterlief het huis mag aankleden zoals zij dat wilt. En dat de oude praktijkruimte aan huis opgeknapt wordt en leuk ingericht is voor ons verblijf als we in Nederland zijn.

Er zijn nog een paar administratieve dingen zoals een internationaal rijbewijs en een nieuw paspoort aanvragen. Dat doen we op het laatste moment om de geldigheid zo lang mogelijk te houden. Zo’n rijbewijs is 3 jaar geldig. Vandaar.

We krijgen nu iedere ochtend een verslagje via een Whatsapp spraakbericht van André.

En 1x per week videobellen we met hem en nemen we de week door en kunnen dan alle vragen stellen die we dan hebben.

Daarmee krijgen we al een goed inzicht van wat de dagelijkse werkzaamheden zijn en komen we al lekker in de sfeer. We kijken er echt naar uit om er naar toe te gaan.

Team FloJA in Nederland is inmiddels ook al op volle sterkte en enthousiast bezig. De eerste donaties komen binnen vanuit ons netwerk en er zijn al meer toezeggingen gedaan.

Op 14 januari hebben we een ‘uitzwaai’ moment voor (zaken) relaties. Leuk dat 'Het Beleeftheater' een gratis voorstelling doet, Ten Westen de locatie beschikbaar stelt (we mogen in De Gasfabriek in Alkmaar) en een goede vriendin die hostess wilt zijn.

Laatste keren & eerste keren

-13 november 2023-

Eerder schreven over de ‘in-between periode’ in onze blog “Na de vakantie”.

Inmiddels is die periode omgeslagen in de ‘laatste keren’ periode.

Zo vierde René onlangs zijn verjaardag voor de laatste keer in Nederland.

Hij heeft bijna de laatste les van zijn improvisatietheater club en zal nog één keer optreden. De laatste Lean trainingen worden gegeven.

Colette heeft haar laatste weekendje weg met vriendinnen gehad. En de laatste lessen en spreekuren komen er aan.

Bijna is zij voor de laatste keer aan het werk bij de huisarts.

Alkmaars Ontzet hebben we voor het laatst meegemaakt en we zijn met de Kids een weekend weg geweest. Voorlopig de laatste keer.

Theaterbezoek, bioscoop, terrasje pakken, knuffelen met vrienden, het zijn de laatste keren.

Omdat het al november is, maken mensen om ons heen plannen voor volgend jaar.

En dan dringt het feit door dat er ook dingen zijn waar wij niet meer bij zullen zijn.

Dat geldt voor op het werk en ons sociale netwerk. Mensen plannen uitjes, werk wordt verdeeld en onze namen staan niet meer op de lijsten.

En dat, lieve mensen, is raar en soms ook pijnlijk, en soms ook verdrietig. En in ieder geval even wennen.

Waarom vertellen we dat?

Nou, we willen jullie meenemen in ons hele verhaal met alles wat er bij komt kijken.

Er is veel leuk, en soms is het even niet leuk. En dat mag ook verteld worden.

Wij hebben de klok, zij hebben de tijd.

-06 oktober 2023-

Muli Wuli!

Jaja, we zijn chiTumbuka aan het leren.

Alles om een goede voorbereiding te hebben. Het is niet eens een lastige taal qua structuur. Maar de woorden zijn bijna niet herkenbaar en is gewoon stampen. We moeten oefenen maar het ontbreekt wel aan tijd hiervoor. Het zal wel makkelijker te onthouden zijn als we het ook daadwerkelijk horen als we in Malawi zijn.

De voorbereidingen zijn dus in volle gang.
We zijn op visite geweest bij de oprichters van Floja, Floor en Jan Willemen (ja, inderdaad; vandaar Floja). Het was leuk ze te ontmoeten en te spreken. Ze staan achter onze plannen en zijn zelfs erg blij dat wij het gaan overnemen. Het klikte goed.

We gaan een dag een 4x4 rijtraining doen. Handig, want die ervaring hebben we helemaal niet en we gaan er in Malawi wel mee van doen krijgen.

Bij de Travelclinic Corporate in Rotterdam zijn we geweest omdat zij gespecialiseerd zijn in gezondheid-en vaccinatie advies voor mensen die langere tijd in het buitenland verblijven. Zij zijn gekoppeld aan het Erasmus MC waar de beste en meeste kennis zit voor tropische ziekten.

We zijn dingen aan het uitzoeken, we schaffen benodigde spullen aan, we checken regelmatig in bij elkaar en we ontmoeten nog veel mensen.

Er zijn nieuwe bestuursleden en mensen uit ons netwerk die wat zouden willen betekenen voor Floja en voor ons. Ook daar zijn we naar op zoek gegaan zodat we verzekerd zijn van steun.

Zo hebben we Jeroen Beelen en Ed Slatman gestrikt als bestuurslid en gaat Chris Robert fondsen werven. En als personal coach staat Carmen Lopez-Brea ons bij voor als we even een uitlaatklep nodig hebben.

We zijn enorm blij met deze mensen om ons heen.

We nemen deel aan de  bestuursvergaderingen en we hebben samen veel energie om met elkaar de komende koers te gaan bepalen. Binnenkort hebben we een brainstorm bijeenkomst met het hele bestuur om mooie ideeën te bedenken en uit te werken.

André is nog even in Nederland en de weken dat hij er is, gebruiken we voor ontmoetingen met donateurs, vrijwilligers en de voorbereidingen voor de overdracht.

Een Meet& Greet in Alkmaar en één in Drunen en nog wat losse bezoeken. In Drunen waren Floor en Jan er ook weer en zo konden we een foto maken van ‘3 generaties’ Floja.

Wat super is, is dat onze donateurs willen blijven en onze plannen worden gewaardeerd.

We hebben het dus druk. En dat allemaal naast ons ‘gewone’ werk. Dat gaat namelijk nog gewoon door.

Het is niet erg, we willen het zelf en het hoort er gewoon bij. Als we maar goed plannen en de klok in de gaten houden.

We weten dat er in Malawi minder klok is, en meer tijd. De ratrace zal daar echt minder zijn. Die ervaring hebben we al, en ondanks dat die ratrace er niet is, wordt er weldegelijk gewerkt en dingen bereikt. We schreven daar al eerder over.

André woont al jaren in Malawi en heeft dus de tijd, waar wij de klok hebben.

Supergrappig dat we dat in de praktijk hebben gemerkt.

We hebben promo’s opgenomen voor Floja. Alles stond klaar op locatie; camera, geluid en een mooie set up. Tijdens de interviews merkte we al dat die van André aardig wat langer duurde dan die van ons. Waar wij kernachtig antwoorden gaven, nam André ons mee in anekdotes, voorbeelden en vele “dat vertel ik zo even, maar eerst…”

Na de interviews gingen we naar een buitenlocatie. We hadden de scenes besproken en gingen aan de slag. André echter nam eerst alle tijd om met de mensen van de locatie te praten en tussen de scenes door weer een gesprek te beginnen. We hoorden onszelf roepen “André, je moet op, kom op”.

Waarop de cameraman zei “je ziet het, wij hebben de klok, zij hebben de tijd”.

Tot zover deze blog; we moeten door! De klok tikt! 😉

Het regelen van je eigen tegenspraak

-27 augustus 2023-

“Hoe gaan jullie je eigen tegenspraak organiseren?”

Deze vraag stelde iemand terloops aan ons toen we vertelden dat we vanaf volgend jaar mooie projecten mogen doen voor FloJa in Malawi.

Die vraag zette ons aan het denken.

In Malawi is er een cultuur van geen tegenspraak. Mensen zeggen altijd wel ‘ja’ en zullen geen kritische vragen stellen. En dat alleen maar omdat ze denken dat je hiërarchisch wat hoger staat.

Dat willen wij helemaal niet uitdragen. Uiteraard zullen we de medewerkers in Malawi uitdagen ons wel te voorzien van de juiste kritische noten, en zo trachten een gelijkwaardige (werk) relatie te krijgen.

Maar verander zo’n cultuur maar eens. We weten dat dit niet eenvoudig zal zijn.

Als je nooit echt tegenspraak krijgt, ga je in je eigen gelijk geloven en daar dan ook naar handelen. Gelukkig zijn wij met z’n tweeën en zullen we elkaar best wel uitdagen. Dat doen we nu ook al. Maar soms wil je even iemand anders hebben om te sparren. Want ook met z’n tweeën kunnen we in een bubbel komen qua ideeën.

Dus hebben we ons de vraag gesteld:  Wie kijkt er met een kritische blik mee met ons? Aan wie kunnen we onze ideeën en overtuigingen toetsen?

Natuurlijk; het bestuur in Nederland is onze sparringpartner. Echter, die zijn niet bij de dagelijkse werkzaamheden.

Onze gedachte is nu, dat we andere vrijwilligers in Malawi raadplegen. Ook zullen we de gasten vragen om vooral ons  te zeggen wat beter kan als ze hier zijn om bij te dragen.

We moeten er dus zelf wel actief mee aan de slag gaan. Misschien helpt het om de vraag ‘Hoe regel jij je tegenspraak’ op het bureaublad van de laptop te zetten. Zodat we er iedere dag aan herinnerd worden.

Na de vakantie

-20 augustus 2023-

De vakantie zit er op. En dan is het al weer midden augustus. Nog 5 maanden voordat we naar FloJa in Malawi gaan.

Het was heerlijk op vakantie. We waren in Toscane en genoten van de prachtige uitzichten, landschappen en vooral een rustige manier van leven.

Aan het einde van de vakantie vonden we het jammer om te gaan, maar realiseerden ons toen dat we dit vanaf volgend jaar ook hebben.

Natuurlijk gaan we in Malawi echt bijdragen. Het is alles behalve een vakantie. Het is gewoon werken! 

Maar wel met prachtige uitzichten, landschappen en vooral een rustige manier van leven.

Daar kijken we wel naar uit, natuurlijk.

Malawi is een arm land, en ondergewaardeerd.

We schreven dat al in een eerdere blog.

Het is een mooi land en je kunt er gewoon  naar toe. Ook naar ons, trouwens.

Maar daarover later meer.

Vanaf nu worden we concreter in de voorbereidingen.

De taalcursus gaat starten, Peukuit.nl gaat verhuizen, we gaan spullen aanschaffen, hebben een afspraak staan bij de Travel Clinic, verlengen ons rijbewijs en paspoort en nog veel meer.

'Ik vertrek' en 'Het roer om'

-13 juli 2023-

Wij volgen thuis al jaren het programma ‘Ik vertrek’ en ‘Het roer om’. Met leedvermaak en misschien ook wel bewondering voor de stappen die mensen zetten om hun dromen waar te maken.

Niet zelden hebben we ongezouten onze mening gegeven over de mensen die vertrokken zonder enige voorbereiding. Vaak is men een keer op vakantie geweest en vonden het daar dan zo prachtig dat ze een B&B gaan openen. De ondoordachte stappen omdat het op vakantie zo leuk was en er dan achter komen dat het een verschil is of je ergens op vakantie bent of ergens woont en werkt. Totaal geen rekening houdend met de plaatselijke gewoontes en cultuur.

Mensen gaan er met grote verwachtingen heen, verkopen hun huis en hebben dan vaak net te weinig budget om alles te renoveren. Want er moet altijd meer gedaan worden dan men dacht.

Zelf zijn we wel eens bot geweest tegen ons tv-scherm als mensen zo moesten huilen bij het afscheid. We dachten dan; “je doet het toch zelf”. “Je kiest er toch zelf voor”. Lekker ongenuanceerd tegen beter weten in. Heerlijk om dat te doen, het is onze quilty pleasure zullen we maar zeggen.

En ach, ze zitten vaak nog in Europa, dus uiteindelijk niet zo ver.

Het ligt wel wat anders als je naar Malawi gaat.

Je moet je weldegelijk voorbereiden en daar zijn we dus ook druk mee.

De verzekeringen moeten goed geregeld. Blijkbaar zijn er speciale ‘expat’ verzekeringen. Dat is wel handig want je moet er zeker van zijn dat je naar een goed ziekenhuis gebracht kan worden in geval van medische spoed. In Malawi wil je liever niet in een ziekenhuis liggen, die eravring heeft Colette al en één keer is meer dan genoeg.

We gaan ook alvast een 4X4 rijtraining volgen. En we gaan een taalcursus doen, want hoewel Engels een officiële voertaal is, spreken de meeste mensen Chitumbuka. Het helpt als je een beetje in die taal mee kan praten of er iets van kan begrijpen.

Nu weten we het nog niet!

-23 maart 2023-

We weten dat we naar Ghana gaan, maar dat is het dan ook wel…

Toen we vorig jaar naar Malawi gingen, wist René eigenlijk niet eens waar het precies lag. Dus hij heeft zich nu wat beter voorbereid.

Ghana ligt aan de westkust van Afrika en is, net als Malawi een vroegere Britse kolonie. We kunnen er dus uit de voeten met Engels. Wel zo fijn. Het is slechts 6 uur vliegen, dus geen Jetlag want in de zomer is het daar slechts 2 uur vroeger.

Ghana is rijker dan Malawi. Maar dat is dan relatief natuurlijk. Ghana staat op plek 165 (BBP per hoofd vd bevolking) en Malawi op 221. Ter vergelijking; Nederland staat op 21 van die lijst.

28,5 % van de bevolking leeft onder de armoedegrens.

Wij gaan naar de Live Now Foundation in Tinkong, ongeveer 60 kilometer ten noorden van Accra, de hoofdstad van Ghana. Tinkong is een klein dorp aan de weg van Accra naar Koforidua, de hoofdstad van de regio Oost-Ghana. Samen met de gemeenschap van Tinkong ontwikkelt Live Now Foundation projecten met als doel de levensstandaard van de mensen in het dorp te verbeteren.

We weten nog niet precies wat we gaan doen. René gaat mogelijk het lokale management coachen en processen verbeteren en Colette weet het eigenlijk nog helemaal niet. We gaan de lokale medewerker daar nog spreken en dan wordt dat vast wel wat duidelijker.

In onze vorige blog schreven we het volgende;

‘We kunnen een Foundation overnemen en dus emigreren of een projectmatige bijdrage leveren.

Wij hebben voor 2023 besloten dat we wederom twee maanden bij gaan dragen aan een foundation. En dat lijkt ons in combinatie met ons leven in Nederland voor nu prima. The best of two worlds, zeg maar. Want ik schreef al eerder, ieder land heeft zijn charme. Overigens kan dit gewoon weer wijzigen. We zijn soms best wat springerig (oh, echt?).’

Dus ons pad was best duidelijk, en we wisten wat we wilden. Gewoon wat ervaring opdoen en dan zien we wel.

Heerlijk, weten wat je wilt.

Maar dan….

Een bericht van André Oudhuis van Floja.

Hij zoekt een vervanger, het liefst een stel.

In eerste instantie hebben we laten weten dat het te snel is. We doen eerst graag nog wat ervaring op en dan zien we wel.

Heerlijk, weten wat je wilt

Tot zover de rationele benadering.

Dan nu onze gedachten:

"Zo'n aanbod komt wel vaker... Dit is once in a liftetime...Wat als we het doen… Wat als we het niet doen...We hebben geen ervaring... We kunnen alles wat ze vragen... We zijn daar alleen... Iedereen kan langskomen.. We hebben hier alles... We hebben niet veel nodig... Het geeft wel zingeving... We kunnen altijd weer terug... Het is wel voor langere tijd... enz. enz."

Heerlijk, niet weten wat je wilt...of weten we het eigenlijk wel?

Wordt vervolgd!

Oei, dat valt niet mee

-10 september 2022-

We zijn nu weer een weekje in Nederland.

Vanuit Woodlands, de oase in de hoofdstad Lilongwe, na afscheid genomen te hebben van Kristel, zijn we naar het vliegveld gegaan. Daar kwam het onvermijdelijke afscheid van Tiem en Ineke.

De reis ging, met een tussenstop in Mozambique, naar Nairobi in Kenia. Daar zouden we opgewacht worden voor een transfer naar ons overnachtingshotel.

Helaas stond er niemand.

Er kwam al snel een man aan die ons te woord stond. Hij had een pasje en stond bij de officiele taxiplaats, dus zal wel goed gaan. Hij belde met het hotel en zij vertelden dat ze stonden te wachten bij een treinstation. Superlogisch natuurlijk want die rijden vanuit Malawi en hebben een vluchtnummer doorgegeven.

Nou ja, voor $20,- wilde de man ons wel brengen. Alleen hadden we geen contant geld en al helemaal geen Keniaanse shillings of dollars. Die konden we pinnen, 2000 is genoeg, zei hij.

Het hotel lag een beetje op een industrieterrein achter een wat rommelige straat met allerlei lokale barretjes. Achter het hek doemde het mooie hotel op. De chauffeur vertelde dat er toeristen waren die, toen hij de straat inreed, direct in paniek waren en eiste dat ze terug werden gebracht naar het vliegveld. Ik snap dat wel, wij dachten toch ook even aan de afleveringen van programma’s als “oplichters in het buitenland”.

Maar we konden gerust zijn. In de taxi gingen we even googelen wat de koers was, en verdraaid…het bedrag klopte. En van het hotel kregen we een gratis diner vanwege de kosten die we extra gemaakt hadden. Uiteindelijk prima dus.

Gelukkig is ons vertrouwen in de mens niet geschaad.

Op Schiphol werden we opgehaald door de vader en broer van Colette. Superleuk dat broer mee was. En dan zijn we dus nu thuis.

Dit was het...of toch niet? 

-01 september 2022-

De laatste week is nu ook bijna voorbij.

Vandaag slapen we in Woodlands, een oase midden in de verder drukke, lelijke hoofdstad Lilongwe. Morgen gaan we vliegen via Nairobi, met een tussenstop in Mozambique om uiteindelijk zaterdag aan het eind van de middag te landen op Schiphol.

De vorige blog schreef ik op een hagelwit strand aan Lake Malawi. Daarna zijn we naar het Liwonde National park gegaan. De reis er naar toe had een kleine uitdaging.

De dop van de olietank zat blijkbaar niet helemaal vast en deze zijn we verloren waardoor we olie verloren. Gelukkig strandden we in een dorpje.

We gingen op zoek naar een monteur. Die was snel gevonden en had zowaar ook een dop voor ons.

Er werd trouwens door iemand wat gelekte olie van de grond geschraapt in een flesdopje om vervolgens een fietspomp mee te smeren. Prima oplossing. Verder stonden er tien mannen te kijken naar onder de motorkap.

Het Liwonde National Park is in één woord; “WOW”. We hebben vier safari’s gedaan, twee in de avond, één op het water en één in de vroege ochtend.

We hebben leeuwen vlak langs de auto gezien, een vette krokodil op 50 meter afstand vanuit de boot en we zijn een humeurig nijlpaard tegengekomen op ons pad. We hadden geluk dat hij achter een tak bleef haken.

De safari auto kreeg een lekke band. We moesten dus uitstappen middenin het reservaat. Gelukkig hadden we naast de gids, ook een ranger met geweer bij ons. Het was zaak om op alle hoeken goed te kijken. Never a Dull moment in Malawi.

Maar goed, het zit erop. Althans deze fase. Het is tijd om de balans op te maken.

Ons doel was om te ervaren door direct bij te dragen. Dat doel is bereikt. We hebben onszelf verrast doordat we ons snel konden aanpassen aan een andere cultuur en al snel de weg vonden in Rumphi en Mzuzu. We hebben bijgedragen en dat geeft voor ons voldoening en zingeving. In dat opzicht is het zeker voor herhaling vatbaar. We weten dat we het kunnen.

Hoe we hiermee verder gaan staat nog open. Er zijn zoveel landen en foundations waar we aan kunnen bijdragen. En als we dat dan weten zijn er nog tig mogelijkheden hoe, hoe lang, wanneer enzovoorts.

Ik heb er al een nacht wakker van gelegen, want alle opties zijn al door mijn hoofd gegaan. Ik heb dus alvast maar een mindmap gemaakt.

Mixed Emotions

-29 augustus 2022-

Toen ik ooit als manager begon was ik nogal directief. Zonder enige ervaring gebruikte ik de titel en positie om opdrachten te geven. Later leerde ik dat dat niet voor iedereen de beste manier was om aangespoord te worden en dat situationeel leiderschap beter was. Voor iedere medewerker de juiste benadering zoeken. Inmiddels geloof ik meer in de Agile benadering waarbij ieder individu vanuit expertise meedenkt aan hoe het werk gedaan moet worden. Want dan zien we initiatief en ieders talenten groeien. Met een beter resultaat.

In Malawi zijn ze nog niet zover. Over het algemeen kom ik goed weg met situationeel leiderschap maar je moet soms ook directioneel zijn. Daar moet ik dan wel even aan wennen. Bovendien zijn wij vrijwilligers, en hebben we geen enkele positie hier om mensen iets op te dragen. Wie zijn wij om dat te doen? En toch wordt het gewoon van ons verwacht. Omdat we op een voetstuk worden geplaatst. Doordat Colette verpleegkundige is en ik trainer. En omdat we blank zijn. Dat laatste is niet leuk maar wel realiteit.

Dat geeft ons toch wel mixed emotions.

Ik schreef al eerder dat wij juist weg willen blijven van enig kolonialisme. En dat kan wel ondanks het vorige. Onze complimenten die we geven aan de mensen hebben effect. En uiteraard zorgen we dat er gelachen wordt. Daarmee krijgen we dingen gedaan.

Maar toch word ik nog veel aangesproken met ‘Papa’, ‘Sir’ of nog erger ‘Boss’. En Colette is steevast ‘Mama’. Het is een beetje raar voor ons. Het zelfde geldt voor tassen dragen, tafel afruimen etc.

We hebben het maar te accepteren en moeten dus dealen met onze mixed emotions.

Mensen liegen soms keihard hier. Maar bedoelen dat dan weer niet zo. Waarom ze het doen weten we nog niet zo goed. Ze willen niet teleurstellen of zoiets en alles is dus positief.

Een hilarisch voorbeeld wat ons aan Fawlty Towers deed denken was het volgende;

We komen aan bij een lodge en waren verrast door het menu. Drie heerlijke soepen, wel zes hoofdgerechten en drie soorten desserts. Voor de zekerheid even gevraagd of alles er was. Het antwoord was bevestigend dus we hadden al zin in de Tomato-Orange soup, de Mixed Grill en de Apple Pie toe.

Toen ze later de bestelling opnamen bleek het toch iets anders.

Het ging zo…

-Ik wil graag de tomaten-sinaasappelsoep-

--Ik zal even vragen of we dat hebben-- (ober loopt naar de keuken)

(na vijf minuten komt ober terug) --Helaas hebben we dat niet—

-Doet u dan maar Wortelsoep-

--Ik zal even vragen of we dat hebben-- (ober loopt naar de keuken)

(na vijf minuten komt ober terug) --Helaas hebben we dat niet—

Lang verhaal kort, dit gebeurde vijf keer. Het resultaat van ‘alles is er’ was dat er geen soep was, één soort vis en de Mixed Grill was een worstje met een ei, want de bacon was op. Oh, en geen Apple Pie maar een bolletje vanille-ijs.

Wat is dat toch, zeggen dat je alles hebt, terwijl dat niet zo is?

Ook al is het niet kwaad bedoeld, het geeft toch wat mixed emotions.

Als ik dit schrijf zit ik op een wit strand aan Lake Malawi in een heerlijke lodge onder een rieten dakje. De zon komt net op, het is al lekker aangenaam en het beloofd een hete dag te worden. We gaan zwemmen, zonnen, drinken en eten. Het is tenslotte ook vakantie.

De gasten van deze lodge zijn toeristen, rijke Zambianen of Zuid Afrikanen, NGO personeel en de Upper Class van Malawi (meestal mensen van de overheid). De lodge heeft een grote witte poort die anderen buiten houdt.

Voor die poort is het direct heel anders. De mensen daar zijn arm. Het echte Malawi begint gewoon weer als je de poort uitrijdt. Door hier te zijn zorgen we voor werkgelegenheid en steunen we de economie. Het is goed dat wij en anderen deze lodges en Malawi bezoeken.

En na acht weken midden in het echte, arme Malawi geleefd te hebben geeft het ons ook mixed emotions.

We hebben afscheid genomen van Matunkha. Er was voor ons een leuke afscheidsceremonie met woorden van dank, dans en een cadeau. We hebben de foto’s en het ontworpen Leefstijlspel (Colette) en documenten (René) overgedragen, René heeft nog een kleine les over 5S gegeven en dat was het dan. We hebben veel gedaan, maar kunnen nog veel meer doen. We zijn van de mensen gaan houden en afscheid nemen is nooit leuk. Het is goed zo of nog lang niet.

Kortom; mixed emotions.

Deze laatste week staat in het teken van reflecteren, verwerken, nadenken, de balans opmaken en ook nog vakantie houden. Er staan nog een paar safari’s op de planning.

Ons hoofd zit vol met indrukken, ervaringen en vragen over onze toekomst. Want deze reis was vooral om te ervaren of en hoe wij ons leven zin konden geven door iets terug te doen aan de wereld. En dan het liefste in Afrika. 

We gaan het niet redden om dat allemaal deze week te weten te komen want er zijn teveel mixed emotions.

We willen eigenlijk nog niet terug naar huis, maar we willen wel graag onze kinderen knuffelen. En onze familie en vrienden weer zien.

We willen niet terug als het gaat om boerenprotesten, NS stakingen, de toestanden in Ter Apel, de manische meningenmachine en de polarisatie.

Als je twee maanden in een andere cultuur hebt geleefd, relativeer je erg veel van wat er in Nederland gebeurd. En wat daar gebeurt zijn we helemaal niet trots op.

Maar waar we het meest tegenop zien is de ratrace. Dat willen we echt niet meer. En tegelijk weten we heus wel dat we na twee weken er weer middenin zitten. En dat nemen we ook mee in onze uiteindelijke beslissing.

Dus zelfs teruggaan naar Nederland geeft mixed emotions.

Dit is niet de laatste blog. We gaan aan het einde van deze week nog schrijven over wat we hebben gedaan en welke voetdruk we hebben achtergelaten. En uiteraard ook over waar we het geld dat door jullie is gegeven aan besteed is.

We blijven ook schrijven over onze omschakeling terug in Nederland en onze overwegingen voor de toekomst.

Voor ons misschien wel therapeutisch om te schrijven en hopelijk voor jullie blijft het leuk om te lezen.

Voor nu gaan we nog even trachten om te dealen met onze mixed emotions

Malawi, arm en mooi 

-24 augustus 2022-

Op dit moment is er in de ruime omtrek van Rumphi geen benzine te krijgen.

Dat wil dus zeggen dat de Home Based Care en de zogeheten Outreaches veel lastiger worden.

Het team van de Home Based Care schakelt snel en gaat de dichtstbijzijnde patiënten bezoeken. Al lopend gaan ze er naar toe. Door het netwerk van vrijwilligers zijn alle andere patiënten op de hoogte gesteld. Zij accepteren dat ze dan geen bezoek krijgen en wachten af.

Moet je in Nederland eens doen als thuiszorg. Mensen hangen al aan de telefoon als ze 15 minuten te laat worden bezocht.

Vorige week zijn Colette en ik meegegaan naar een voorlichting voor zwangere vrouwen. Dat programma heet PMTCT (Prevention Mother To Child Transmission). Wederom achterop de motor naar een bakstenen lokaal zonder ramen en deuren waar zo’n 13 zwangere vrouwen zich hadden verzameld voor deze broodnodige informatie. Een superinitiatief omdat HIV hier minder dan vroeger maar nog steeds aanwezig is. Verder werd er ook voorlichting gegeven over gezonde voeding. Mooi om te zien hoe bevlogen de lokale medewerkers van Matunkha zijn.

Alle blogs nog eens nalezend is er eigenlijk een belangrijk ding nog niet verteld.

Malawi is een arm land, dat weten we. Maar wat minder mensen weten is dat Malawi een heel mooi land is. Het contrast kan niet groter.

Als ik op het centrum werk, ben ik mij er van bewust dat ik af en toe moet kijken naar de vergezichten die er tussen de bomen door te zien zijn. En dan zie ik prachtige heuvels en mooie kleurschakeringen door de zon. Ik kan zo opgaan in het werk op Matunkha dat ik dat wel eens vergeet.

In de weekenden doen we uitstapjes en onze laatste week gaan we vakantie vieren. We hebben al veel van het land gezien en gaan dus nog meer zien.

De natuur is weergaloos en afwisselend.

We zien bijzondere dieren;

Zebra’s, Antilopes, Bushbucks, Nijlpaarden, Olifanten, Apen, Reedboks, Grysboks, Bushbabies (vlak voor ons huisje), Uilen (Kerkuilen en Oehoe’s), diverse bijzondere vogels, een Watervaraan, Krokodillen, een Black Mambo en een Pufadder (die was dood, maar toch). 

Er zijn prachtige landschappen;

Tropische aan Lake Malawi.  Hooglanden, steppen en bossen op het Nyika plateau. Watervallen en bergen bij Livingstonia. Oerwoudachtige omgeving met waterholes op Vwasa. 

En er is het rode zand wat mooi afsteekt tegen de zonkleuren door het hele land.

Er is geen lichtvervuiling, dus je ziet de mooiste zonsondergangen, maanopgangen in prachtig rood en de mooiste sterrenhemel als het donker is.

Het land kent geen toerisme. Af en toe een backpacker die Afrika doorkruist en Malawi van Zambia naar Tanzania gebruikt als doorreis. En toch doe je het land dan tekort. Want als je jezelf even tijd gunt in dit land zie je heel bijzondere diverse natuur en dieren.

Het is er rustig. En er zijn op soms bijzondere plaatsen prima kleine accommodaties die vaak gerund worden door idealistische of gebleven Westerlingen.

We zijn naar de Mushroomfarm geweest bij Livingstonia. Dat is het plaatsje waar de 1^e Britten het land binnenkwamen. De Mushroomfarm is een klein resort die vooral bekend is bij de backpackers. Volledig ecologisch. Ons huisje stond op een bergrand.

We sliepen in een boshut op het Nyika plateau, met een open haard want daar werd het ’s nachts koud. Zelf ingrediënten meenemen, dan maakt een kok alles voor je klaar.

We sliepen op het strand in een idyllisch huisje in Usisya

We gingen met de Ilala (zie vorige blog) en kwamen aan in Nkatha Bay waar we sliepen bij Mayoka Farm. Een heerlijke oase.

Dus, mocht je ooit een rondreis door Afrika doen, vergeet 'The warm heart of Afrika', Malawi niet.

Zie de foto’s hieronder.

En voor no reason, maar speciaal voor Kristel (onze fysio), zit er een foto van Hans en Klaziena bij. Twee vreemde vogels bij ons restaurant. De kip lijkt wel verliefd op het flamingo beeld.

Wij zijn watjes

-18 augustus 2022-

In de weekenden gaan we er op uit. Genieten van de mooie landschappen van Malawi. En tijdens dat soort tripjes maken we ook van alles mee.

Maar het is wel confronterend. Wij blijken namelijk gewoon watjes te zijn.

Afgelopen uitje was een overnachting op een heel mooi plekje op het strand van Lake Malawi. De dag erop gingen we een wandeling maken van 16 kilometer door een afwisselend landschap. Door dorpjes, langs vissers op het strand en klimmend over heuvels. We werden naar het begin van de wandeling gebracht achterop een motor.

En dat is al een avontuur. We scheurden tussen de huisjes door, vlak langs overstekende kippen en geiten en sommige kuilen in de weg werden niet vermeden. Ik bleef met mijn gewicht redelijk stabiel op het zadel, maar Colette vloog af en toe lekker omhoog.

We waren goed voorbereid voor de wandeling. Vijf liter water, zoutjes en zoetjes mee. Natuurlijk had ik mijn wandelschoenen en sokken aan en een petje op tegen de zon. Kom maar op.

Onze gids daarentegen kwam in een korte broek en op Crocs. De humor van de dag was dat juist mijn schoenen kapot gingen onderweg. Die werden overigens ter plekke gemaakt door een visser. Als je netten kan rijgen, kun je ook een zool vastnaaien.

Het was warm, zo’n 30 graden en volop zon. We hielden goed vol, maar we moesten de gids wel vragen ons tempo aan te houden. Hij ging veel sneller.

Het werd warmer, we werden vermoeider. Onderweg kwamen we veel vrouwen en kinderen tegen. Allemaal met allerlei dingen op hun hoofd en lopend op slippertjes, Crocs of blote voeten.

Wij waren al uren geen winkeltje tegengekomen, dus weten we nu dat zij het normaal vinden om ver te lopen voor een boodschapje.

Toen we eindelijk aankwamen bij de lodge bleek er geen douche en geen drankjes. Er was heel weinig.

Maar goed; Lake Malawi is schoon, dus dan maar zwemmen om af te koelen en schoon te worden. De dochter van de beheerder nam onze bestelling op en ging ‘even’ naar het dorp om het te halen. Even is een uurtje heen en weer.

Onze gids ging trouwens ook weer direct terug naar het beginpunt…32 kilometer op één dag..op Crocs!

In een vorige blog had ik het over een medewerkster van Matunkha die 5 kilometer moest lopen om naar haar werk te gaan. Met mijn Westerse bril op (ja, ik trap er ook nog in) vond ik dat heel zielig. Echter, zij helemaal niet. Het is hier gebruikelijk. En ze kunnen het.

Inmiddels zie ik dat er op blote voeten gevoetbald wordt. En hard getrapt tegen de bal. De botten zijn gewoon harder dan die van ons.

Alles wordt hier op hoofden getild, die nekspieren hier zijn goed getraind. Het wordt de toeristen enorm afgeraden het te proberen, want onze spieren kunnen het gewoon niet aan.

Welnu, de volgende dag zouden we met de enige veerboot van Malawi terug naar het beginpunt en zelfs iets verder. Die boot heet de Ilala.

Dat, lieve lezers, is een enorme ervaring!

Hoe het werkt; de Ilala is de verbinding tussen plekjes langs het meer. Mensen die aan de kust wonen zijn er afhankelijk van. De boot kan niet overal aanmeren dus moet je er met kleine bootjes naar toe gevaren worden. En dan op de Ilala klimmen via een ladder.

Er staan dus veel mensen op het strand te wachten tot de boot komt. En wanneer deze komt weet je nooit helemaal zeker. In ons geval was er 8 uur vertraging.

Dat komt omdat er niet alleen mensen meegaan, maar ook enorm veel spullen. Zakken mais, trossen bananen, meubels en kinderen.

En ik weet, kinderen zijn geen spullen, maar die worden net zo gedragen en overgeheveld als spullen. Zwaaiend aan een arm van de één naar de ander om binnen te geraken.

Hier kennen ze de zogeheten zondagmiddagarmpjes niet zoals wij die kennen want de kinderen zijn opvallend sterk. Vanaf de geboorte zitten ze op de rug bij moeders en vanaf een jaar voorop de motor. Je ziet geen bengelende hoofdjes en ze zijn ook al goed in de motoriek. Ze drinken ook niet met een speenfles. Gewoon uit een fles. Zonder te knoeien.

Op en om de boot is het een complete chaos. In- en uitladen kan zomaar 2 uur duren. Maar het lukt.

De boot is uit 1950, dus niet de meest veilige boot. Daar moet je gewoon even niet aan denken. Als dat ding zinkt hebben wij nog een kans, want wij zaten bovenop het dek naast de reddingsvesten. Blijkbaar is dat de ‘upper class’. Misschien omdat er een bar was, want de stoelen waren van ijzer en niet genoeg.

In de cabines of de 3^e klas heb je al een stuk minder kans om te overleven. Omdat de spullen in de gang liggen en er tralies zijn zodat die spullen niet overboord vallen.

Na 6 uur kwamen we aan en we wilden er natuurlijk uit. Dat kan alleen via die 3^e klas. Supergrappig, want dan moet je dus klimmen over die maiszakken, trossen bananen, meubels en kinderen (nee hoor, dat laatste niet). Wederom weer een heerlijke chaos.

Aangekomen in de lodge moest ik nog wel even denken aan alles.

En ik moest ook denken aan rubberen tegels en curling moeders, weeralarmen en hygiëne doekjes, aan netten over aanhangers, valschermen en borgingen, aan “pas je wel op” en “kijk goed uit”.

En toen dacht ik…”Wij zijn watjes”.

Hoezo helpen?

-17 augustus 2022-

In mijn vorige blog schreef ik dat veel ‘hulp’ uit het Westen vaak averechts werkt. Ik zou dat gaan toelichten in een blog, dus bij deze.

Nu is het niet zo dat wij, omdat we hier nu 7 weken zijn, specialist zijn geworden op dit gebied. Maar we praten veel met de mensen hier en observeren zo het één en ander.

Toch zal alles veel genuanceerder liggen dan dat ik het schrijf. En ik heb geen enkele twijfel over ieders goede intentie.

Zie het daarom maar als een opiniestuk. En vorm je eigen mening of idee erover. Zelf worstel ik ook met deze materie.

Het is ook best een lang verhaal en dan nog heb ik het gevoel dat ik niet alles verteld heb.

Welnu; laat ik eens trachten om mijn observaties en opgedane kennis te delen.

We komen niet helpen.

Vanaf het begin hebben Colette en ik gesproken over ‘een bijdrage leveren’ i.p.v. ‘komen helpen’. Het lijkt een miniem verschil maar dat is niet zo.

Want niemand in Malawi heeft ons gebeld met de vraag of we ze kunnen helpen. Hulp doe je als er een directe nood is en je hulp wordt gevraagd.

Het is belangrijk om te beseffen dat je door te komen ‘helpen’ jezelf automatisch boven de ander zet. Jij bent de redder, zij zijn in nood. Dat is voor mijn gevoel de wat meer koloniale benadering. En daar willen we echt ver van blijven.

Wij komen onze kennis en ervaring delen die ze hier wellicht niet hebben en zo kunnen we dus een aanvulling zijn.

We krijgen er ook veel voor terug. Ervaring, levenslessen en nieuwe mooie contacten.

Wat we doen is dus wederkerig.

En we maken ons niets wijs, we doen het ook voor ons eigen goede gevoel.

Door dit besef blijf je weg van een superioriteit die het Westen toch vaak heeft t.o.v. andere culturen. Kijk maar eens hoe veel toeristen zich gedragen in andere, vaak verre oorden. 

Rekening houden met de cultuur.

In het verlengde van bovenstaande moet je hier dus je Westerse bril afzetten.

Je hebt te maken met een hele andere cultuur. Relaties zijn hier belangrijk, dus de juiste mensen moet je voor je weten te winnen.

Dat gaat om de vertegenwoordigers van de Centrale overheid maar ook de 2^e autoriteit, waarbij de Chief in je werkgebied veel te zeggen heeft. Zonder beiden kun je gewoon niets beginnen.

En dan is er een cultuur van Ubuntu; Als je meer hebt dan de ander, geef je de ander. Het is een in beginsel prachtige filosofie. Zie onze homepage onderaan voor de uitleg.

Kinderen zeggen hier vaak tegen een blanke “Give me my money”. Dat klinkt niet logisch in onze oren maar volgens de Ubuntu is dat weldegelijk het geval. Als jij meer hebt dan ik, is er ook een deel van mij.

Maar ja, het is het laatste wat je wilt als je duurzame ontwikkeling wilt. Want als wij alleen maar geld geven, dan hoeven zij dus niets meer te doen.

Geld wordt niet altijd goed besteed

Veel geld dat wordt opgehaald dient geen echt doel.

Als je uitgaat van de miljarden die wereldwijd in ontwikkelingshulp wordt gestoken, kun je toch wel zien dat we er niet veel verder mee zijn gekomen.

Ook niet alle kleinere, altijd goedbedoelde acties zijn doeltreffend en verspillen gewoon geld.

Ter illustratie zijn de volgende voorbeelden die ik alleen al hier gehoord en gezien heb;

Een jongeman die in Malawi geweest was, zag dat er in een dorp geen maismolen was. En zo’n molen is best belangrijk voor de voedsel. Dus heeft hij thuis een actie opgezet en geld ingezameld. Terug naar Malawi, maismolen (laten) bouwen en klaar. Foto maken, posten op social media, terug naar huis, credits ontvangen, goed gevoel, klaar.

Echter, zo’n molen kan alleen draaien als er ook water is. En de dichtstbijzijnde waterput was 8 kilometer verder. Die molen is nooit gebruikt.

Kortom; geen voorbereiding, geld niet goed besteed.

Ander voorbeeld;

Iemand wilde een dorp voorzien van voldoende mais want schaarste dreigde. Dus ook geld ingezameld, veel mais gekocht, uitgedeeld, foto maken, posten op social media, terug naar huis, credits ontvangen, goed gevoel, klaar.

Echter, hij wilde zo graag zoveel mogelijk mais kopen, dat hij het kocht bij de overheidsorganisatie die gaat over de distributie. Daar was het namelijk lekker goedkoop. Maar die distributie organisatie is juist opgezet door de overheid om de lokale bevolking bij schaarste van goedkoop mais te voorzien. Dus de één hielp hij aan mais, maar nam het bij de ander weg.

Nog een voorbeeld;

Iemand dacht dat IPads op een school in een rural area wel geschikt zou zijn. Hier gebruiken ze namelijk nog leesplanken en er was inmiddels wat beters, dacht hij. Dus geld ingezameld, IPads gekocht, keurig een zonnepaneeltje erop, leveren, foto maken, posten op social media, terug naar huis, credits ontvangen, goed gevoel, klaar.

Echter, de mensen in de rural area’s hebben nog nooit een computer gezien. Laat staan dat ze weten hoe je een programma moet opstarten. Maar eerlijk is eerlijk, de IPads hielpen wel, want de mensen eten hier zittend op de grond, en het kan als dienblad op schoot voor je beker en bord goed gebruikt worden.

Nog één dan;

Een man van een grote organisatie in Nederland wordt hierheen uitgezonden om kennis te delen als een soort consultant. De man verblijft in één van de meest luxe resorts in de buurt van de hoofdstad en rijdt de nieuwste 4X4. Hij kost € 10.000,- per maand (!). Dus 1 man, alleen advies.

De 65 lokale Fte op Matunkha en de 22 programma's kosten € 5000,- per maand. Ik bedoel maar.

Nu is een beetje luxe niet erg als je hier als Westerling komt. Je bent geen Malawier en je kunt zeker niet leven zoals men hier leeft. Dus jezelf wat zaken gunnen is prima.

De Nederlanders op Matunkha wonen ook in een redelijk westers huis, maar hebben deze wel zelf bekostigd en betalen nog steeds alles zelf aan het huis en aan vaste lasten.

Trouwens, ik durf wel te zeggen dat veel grote, wat meer bekendere organisaties ook niet altijd goed met geld omgaan.

Als je hier splinternieuwe off road  4x4 voertuigen ziet, staat er meestal een logo op van zo’n grote organisatie. De meeste zijn gesitueerd rondom de hoofdstad en eigenlijk zie je er bar weinig in de buitengebieden. Waarom het dan een 4x4 moet zijn, is mij niet bekend.

En dan te bedenken dat een Toyota Landcuiser, mits goed onderhouden, 30 jaar meegaat. Op Matunkha staan dan ook alleen tweede hands Landcruisers, twee om precies te zijn. Deze gaan dagelijks op weg om juist in de rural area’s bij te dragen. 

En zo zijn er veel meer voorbeelden.

Hoe dan wel;

Ik hoop dat ik duidelijk heb gemaakt wat er vaak aan scheelt. Maar wat werkt er dan wel?

Ik denk en zie hier dat je in ieder geval...

1. zij aan zij moet staan

Je weet het niet beter, je bent niet superieur. Je kunt bijdragen met de kennis en ervaringen die je hebt en natuurlijk door geld. Maar dat laatste moet je heel wijs uitgeven. Ik verwijs nog maar eens naar de Tedtalk “Shut up and listen” in onze 2^e blog (helemaal onderaan deze pagina). Ga zij aan zij staan.

Matunkha is eigendom van een board of members die allemaal uit Malawi komen. De foundation in Nederland is de geldschieter en het Nederlandse stel is adviserend en beheren de financiën. Maar verder is het een lokaal gerund centrum.

 2. respect moet hebben voor de cultuur in het gebied waar je wat gaat bijdragen.

Denk aan de relaties, kijk wie er de autoriteit is en werk (komt ‘ie weer) zij aan zij. Maar denk ook om de gebruiken en bijvoorbeeld je kledingstijl. Een korte broek is bijvoorbeeld alleen voor jongens! 

3. het geld duurzaam moet besteden.

Je krijgt geld van goedwillende geldschieters. Dat geld komt met een enorme verantwoordelijkheid. Besteed het dus zo goed mogelijk.

‘Wat wil je bereiken?’ is een betere vraag dan ‘Wat wil je geven?’.

En daarvoor moet je dus eerst aan een goede voorbereiding doen. Wat is er echt nodig om bij te dragen aan de zelfredzaamheid van de mensen hier?

Daarom ben ik zo blij met een organisatie als Matunkha.

Eén van de vele programma’s van Matunkha is de zorg voor Orphans and Vulnerable children en hun Guardians. We geven advies en ook spullen.

Dat laatste alleen als we zeker weten dat de familie, de kerk en de community niet kunnen bijdragen. Dan zal Matunkha goederen leveren. Slechts eenmaal want je krijgt ook advies om met die goederen bijvoorbeeld je eigen groente te verbouwen, of je kind naar school te kunnen brengen.

Kortom; een zetje in de rug om op te starten. Daarna moet men het zelf doen.

Onze preventie programma’s helpen om mensen uit de zorg te houden.

Ons Life-stock pass on programma helpt met 2 geiten of 4 kippen meerdere families.

Alles gaat gepaard met advies en controle.

Er zijn natuurlijk wel acute zaken. We hebben onlangs 1000 steriele gazen en 1800 lab buisjes gegeven aan het ziekenhuis. Zie de foto onder deze blog. 

Maar ook dat was een afweging. Want waarom waren ze er niet?

De keuze om hier wel geld aan te besteden was dat we meerdere mensen snel konden helpen om levensreddende operaties niet langer uit te hoeven stellen.

Dus met geld lopen zwaaien en zomaar uitdelen moet je nooit doen.

4. de ratio boven de emotie moet zetten

Iedere euro kun je maar 1x uitgeven. En dat willen we doen zodat we de zelfredzaamheid van de mensen hier vergroten. We worden uitgedaagd omdat er veel verhalen zijn en we natuurlijk ook gewoon gevoel in onze donder hebben. Zoals ik al in de vorige blog schreef, je wilt het doen, je voelt compassie en je kunt het toch betalen?

En toch, het geld dat besteed wordt is niet van ons.

Dus heeft Matunkha duidelijke criteria opgesteld en focus aangebracht in de programma’s die ze doen. Zodat we als we emotioneel teveel betrokken raken,  we terug kunnen grijpen op die vooraf, in alle rust besloten, criteria. Wel zo eerlijk.

En daarmee zorgt Matunkha er ook voor dat iedere gedoneerde euro ook echt besteed wordt aan de zelfredzaamheid van de mensen hier.

Nou, dit is het dan wel zo'n beetje. 

Trouwens, ik merk dat ik de ene keer over Matunkha praat en de andere keer er aan refereer met ‘ons’. Ik denk dat dit het stadium is waar we inzitten. We voelen ons al enorm verbonden met Matunkha.

Nou, dit was het. Er volgt snel een weer wat kortere en luchtigere blog.

Dank voor het volgen enne…de crowdfunding blijft openstaan.

https://gofund.me/8f68a1b9

Wat kun je zeggen? 

-12 augustus 2022-

In een eerdere blog schreef ik over de verschillen en overeenkomsten tussen Nederland en Malawi. In de laatste blog schreef ik over dat we in gesprek gaan met de mensen hier om ze te leren begrijpen en zoveel mogelijk te ervaren van het leven hier.

Dit alles is nogal beschouwend en redelijk rationeel.

Tot een paar dagen geleden ik in gesprek was met één van de medewerkers van Matunkha. Het was een normaal vraag en antwoord gesprek. Waar woon je, heb je broers en zussen, hebben jullie een president, wat voor weer is het bij jullie enzovoorts?

En juist dat normale gesprek blijft malen in mijn hoofd.

Want de antwoorden…ik was er niet klaar voor.

Bijna iedere Malawiër heeft een verhaal waarin een trauma zit. Deze medewerker heeft 3 zussen, woont alleen met hen en haar moeder. Ze kent haar vader niet want weggegaan of overleden. Ze loopt iedere dag 6 km van en naar haar werk. Ze droomt ervan om Science teacher te worden. Ze was ingeloot voor de universiteit. Het is een grote kans dat het een droom blijft, want het schoolgeld kunnen ze niet betalen. Ze lacht als ze het vertelt, dat doen ze allemaal hier, maar je voelt de ellende.

Wat kun je zeggen?

Dan valt het stroom uit en ze vraagt of wij dat ook wel hebben in Nederland.

Ehh…nee.. eigenlijk nooit. We hebben zoveel stroom opgewekt dat ons netwerk het niet eens aankan.

Maar kun je dat zeggen?

Mensen geloven hier.

60% is christen, 20% is Moslim en 20% is Katholiek. De dienst op Matunkha is zoals wij het noemen oecumenisch. Gospelmuziek luistert men tijdens het werk. Als er iets goed gaat of is gegaan dan is dat ‘Gods blessing’.

Uiteraard krijg ik de onvermijdelijke vraag naar welke kerk ik ga.

Tja, geen…Leg dat maar eens uit in een land waar het enige houvast het geloof kan zijn en men elkaar juist binnen de kerk vindt en steunt.

Wat kun je zeggen?

Ik vertelde overigens ook dat we in Nederland, ondanks dat we bijna alles hebben, klagen over kleine dingen. Zoals een vriend op Facebook schreef, dat de Sushi bezorger 15 minuten te laat is of dat de reis naar de andere kant van de wereld een uur vertraging had of over het hitteplan.

Dat geluk dus niet afhangt van bezit.

In mijn oren klonk dat ineens heel raar en slikte snel die laatste woorden in. Iemand die niets heeft vertellen dat je evengoed gelukkig kunt zijn…

Wat kun je zeggen?

Uiteraard draai ik er niet omheen. En dus vertel ik dat iedereen in Nederland naar school kan gaan, dat onze gezondheidszorg goed is, dat we één van de rijkste landen ter wereld zijn en er veel mensen niet tot een kerk behoren maar dat ik zelf wel zoveel mogelijk leef volgens de algemene Christelijke waarden.

Ze snappen het denk ik wel goed. De reactie is van verbazing naar even stilte en dan weer een onvermijdelijke lach.

Men leeft bij de dag, want morgen kan de wereld er heel anders voor ze uitzien.

En hoewel we iedereen willen helpen, moet je toch wel voorzichtig zijn met je emotie.

Want als ik alleen maar emotioneel zou denken dan zou ik alles doen. Kun je de universiteit niet betalen? Dan doe ik dat toch. Moet je ver lopen? Dan breng ik je toch. Heb je geen kleren? Dan koop ik dat toch?

Maar dat is juist zo fout om te doen. Want als je zoiets doet, doe je het vooral voor veel anderen niet. Dat soort hulp is niet duurzaam en niet eerlijk.

Veel ‘hulp’ die gegeven wordt door het Westen, werkt vaak averechts. Om dat toe te lichten zal ik daar nog wel eens een blog over schrijven.

Dus slik ik mijn woorden vaak in, en zijn we tijdens zo’n gesprek gewoon samen even stil. En schrijf ik deze blog om het even van me af te laten glijden.

Want…Wat kun je zeggen?

Do as the locals do

-09 augustus 2022-

We maken hier altijd de grap dat we de ‘full experience’ willen ondergaan.

We groeten hier iedereen zoals het hoort te gaan. Het is best een ritueel. Je slaat in principe niemand over en je houdt minimaal je pas even in of nog liever stop je even.

Het gaat als volgt;

“Mwagona Uli” -  Goedemorgen (Letterlijk: How did you sleep?)

“Nauka makola, kwali imwe?” -  Goed, en jij? (Fine, and you)

“Mwagona Makola” - Het gaat goed

“Nawonga (chomene)” of Yewo (chomene)”- Dank je (Erg bedankt, veel dank, thank jou very much)

Het uitspreken doen we vast niet goed want dat is lastig. Een ‘N’ klinkt als een ‘T’.  De ‘R’ spreken ze wat meer als een ‘L’ uit. Dus of het Let’s Play of Let’s Pray is weet je pas als je begint.  

Bovenstaande is chiTumbuka, de taal in het noorden. Zoals het Fries in Nederland is. Gelukkig is Engels ook een  officiële taal, dus we redden ons eigenlijk altijd goed.

Voor de full experience heeft Colette al in het ziekenhuis gelegen. We kunnen er inmiddels om lachen.

Ik heb geholpen bij dierencastraties en ik ga een kip slachten deze week. Niet heel zielig, want alle kippen hebben een prima leven gehad. Ze mogen overal rondscharrelen en zijn dus feitelijk biologisch. En er wordt alleen geslacht als ze ook opgegeten worden. Dus de kip die ik slacht krijg ik later op mijn bord.

Over eten gesproken, een maaltijd onder Malawiërs bestaat altijd uit Nsima (maishavermoutpap) al dan niet geserveerd met  groenten en vlees of ei. Vaker niet dan wel natuurlijk. Die Nsima smaakt nergens naar, het zijn plakken deeg. Die pak je met je handen, kneed ze en pakt er de groenten en vlees mee op. Lekker met je handen eten. Men eet dit als lunch en soms wel 2 of 3 plakken. Het vult enorm, maar voedzaam is het eigenlijk niet.  Hoe dan ook, we werden uitgedaagd door de mannen van het restaurant. En voor de full experience moesten we het natuurlijk eten.

Als we naar het toilet gaan, kunnen we schrikken van kleine gekko’s die wegrennen langs de muur. Of een iets grotere spin naast je op de muur. Altijd leuk als er geen stroom is en je hoofdlampje een mooie schaduw brengt.

Er zijn slangen, schorpioenen en loslopende honden hier. We hebben al een olifant op ons pad gehad. En uiteraard zijn er (malaria) muggen.

En net als de Malawiërs, leven we er gewoon mee waarbij wij Nederlanders duidelijk wat voorzichtiger zijn.

Het uitgangspunt is logisch nadenken en beseffen dat er geen één dier is dat jou zomaar aanvalt.

Die gekko’s zijn eigenlijk best grappige beestjes en die spin doet niets. Laten zitten dus. Slangen zijn al weg voordat jij in de buurt komt maar de Pufadder vlucht niet, die gaat op de grond liggen, meestal onder een hoopje takken of bladeren. Daar moet je dus niet op gaan staan. Even uitkijken waar je loopt.

We slapen onder een Klamboe, en honden aaien we niet. De kans op Rabiës is te groot. Schoenen schudden we uit voordat we ze aandoen (er zou een schorpioen of spin in kunnen zitten). Bij die olifant liepen we rustig achteruit.  En we slikken onze  malaria tabletten trouw.

Mijn haar werd wat lang, dus ik heb mijzelf maar een kapsel aangemeten zoals de meeste Malawiërs hier hebben. Lekker kort.

Bovenstaande is voor ons al een full experience  maar eerlijk is eerlijk, het is nog niet eens een fractie van hoe de lokale bevolking leeft. Wij slapen gewoon in een bed en hebben meestal een warme douche. Ons eten is westers en gevarieerd genoeg. En we maken uitstapjes naar leuke lodges en mooie plekjes.

We hebben dus helemaal geen full experience. Hooguit wat losse, nog redelijk veilige ervaringen.

Het is geen vergelijk met de situatie van de lokale bevolking in één van de armste landen ter wereld.

Dus we gaan in gesprek om de mensen te begrijpen.  We observeren de gebruiken en doen er zoveel mogelijk aan mee. En Colette legt het vast met foto’s die ze natuurlijk ook doneert aan Matunkha voor de website, het jaarplan en de fundraising.

We staan zij aan zij, maar dus wel aan de zijkant.

Even spannend en een ervaring rijker

-30 juli 2022-

We maken veel mee. We zitten middenin de lokale samenleving hier en ontdekken de cultuur steeds meer. En soms wordt het ook wat spannend.

Spoiler Alert; het verhaal loopt goed af.

Colette werd afgelopen vrijdag in de nacht wakker met enorme pijn in haar onderrug, zo erg dat ze er van moest overgeven. Paracetamol hielp niet.

Lang verhaal kort; ze moest naar het ziekenhuis. En dat wil je eigenlijk hier niet.

Gelukkig kent Ineke de weg en heeft ze de contacten. Dus Colette kon zich aan haar overgeven. Met Ineke besprak ik de eventuele gevolgen in scenario’s. Als dat dan....

In het ziekenhuis werden we goed geholpen. Maar wel met de middelen die er zijn. Een compleet bloedbeeld kon niet bepaald worden want de buisjes waren op. En het ene buisje wat we wel hadden moest naar het grotere ziekenhuis in Mzuzu, maar die kwam daar bevroren aan.

Het röntgenapparaat deed het niet, maar een echo kon wel. De antibiotica moesten we zelf even kopen bij de lokale apotheek. Dat kan gewoon zonder recept.

Ik schreef al eerder over empathie. Dat kennen ze niet zo goed. Het is er wel, maar de pijnstillervloeistof inspuiten doen wij in Nederland wat geleidelijk.  Hier ‘jassen’ ze het er in één keer in.  En een infuuszak verwisselen gebeurt met wat trekken aan de naald in je arm…

Maar goed; we werden geholpen.

We lagen op de “private afdeling”; zeg maar de luxere variant.

En ik zeg ‘wij’ omdat ik erbij kon blijven en we hebben er samen dan ook de nacht door gebracht.

De private afdeling heeft gedoneerde ziekenhuisbedden, een koude douche, een half functionerend toilet, af en toe elektriciteit, en veel muggen.

Een dagje met'disabled' children

-25 juli 2022-

In de vorige blogs schreef ik vooral over hetgeen we praktisch aan het doen zijn. Nu willen we wat meer en kortere blogs gaan schrijven over de dingen die we vooral ervaren en beleven. En dat is veel.  Dus we selecteren

de meest indrukwekkende momenten.

Afgelopen week mochten we helpen met een dag voor gehandicapte kinderen. De moeders kwamen die dag bij elkaar en wisselden ervaringen uit en kregen voorlichting van een externe deskundige.

Ondertussen mochten wij de kinderen een leuke dag bezorgen.

Dus we hadden een ruimte vrijgemaakt, matrassen op de grond gelegd en veel speelgoedjes (meegenomen door een vrijwilliger die hier eerder is geweest) verspreid. We verdeelden ons over de

kinderen zodat iedereen evenredig aandacht kreeg.

Ik werd gekoppeld aan een jongen die al enige jaren alleen met zijn moeder leeft omdat zijn vader was overleden. Bij deze jongen werkten zijn  benen niet meer en zaten ze vast in een houding. Ook liep hij geestelijk achter.

Toen ik binnenkwam, keek hij zeer verrast op! Een man, dat was voor hem supergaaf.

En wat hoefde ik weinig te doen. Even naast hem zitten en de blokken aangeven. Samen bouwen. Hij ruimde het op en ik mocht niet helpen. Natuurlijk ging ik even stiekem wel iets proberen te pakken om in de emmer te doen, maar dan hield hij me af. Dat spelletje werd de gimmick. We hebben samen enorm gelachen.

Dan een puzzel. Iedere keer als hij een stukje goed legde, gaf ik een yell en hem een boks! Erkenning geven is belangrijk!

Mijn echte breek moment was dat hij wat bang was van de bellenblaas. Hij werd toen onrustig en kroop tegen mij aan. Ik deed mijn armen om hem een en zei ‘it’s ok, I protect you’. En toen ontspande hij en legde zijn arm om mijn been. En iets later vond hij de belletjes eigenlijk alleen maar leuk.

We zijn er!

-5 juli 2022- 

Na een reis van twee dagen zijn we aangekomen op het Matunkha Centre.

Op Schiphol waren we goed op tijd want het was een zogeheten 'piekdag, maar we konden eigenlijk gewoon overal door. Vetrekhal 2&3 ging soepel, maar bij 1 zagen we de rijen buiten staan. We hadden wel wat vertraging omdat er een wiel van het vliegtuig vervangen moest worden.

We vlogen in de nacht naar Nairobi.

Gelukkig was het al weer licht toen we boven Kenia vlogen, want daardoor hadden we een prachtig zicht op Mount Kenya en de Kilimanjaro.

Op de luchthaven van Nairobi stonden heerlijke stoelen waar we een powernap op hebben gedaan.

In Lilongwe moesten we onze Covid bewijzen laten zien in een tent (van het wereld voedselprogramma), onze Visa in ons paspoort laten stempelen (ja, je leest het goed…ons papieren visa moest omgezet worden naar een stempel in het paspoort met handgeschreven de nummers erbij) en daarna konden via de Immigratie dienst, waar de medewerker 3(!) stempels in ons paspoort had gezet, naar de bagage claim.

Wij hadden het geluk dat 3 van de 4 koffers aangekomen waren. Veel mensen hadden er geen één. Dat moesten we wel even aangeven en dat duurde al met al een uur.

Buiten stond Tiem ons op te wachten. Direct zijn we in de auto gestapt en begonnen met het vervolg van de reis. En toen kwam het besef… We zijn er!

Bijna klaar voor vertrek

-01 juli 2020-

De laatste werkdag voor het vertrek is voorbij. Collega's zijn uitgezwaaid, taken zijn afgerond en de afwezigheidsassistent staat aan. 

De visa zijn binnen, de vaccinaties zitten erin en alle spullen liggen klaar om mee te nemen.

Al deze spullen zijn er dankzij sponsoring en de crowdfunding (Zie de foto).

Onze dank is groot. 

De rest van het geld nemen we mee om daar lokaal dingen te kopen die nodig zijn voor het Centre. Daarmee steunen we direct de lokale economie.

Bovendien komt er via de rekening van Matunkha ook geld binnen van geldschieters namens ons!

De laatste dingetjes

-30 mei 2022-

We zitten helemaal in de voorbereidingen.

Er zijn de gebruikelijke dingen van het op reis gaan zoals verzekering omzetten, spullen verzamelen en aanschaffen, werk overdragen en de  ook wat meer specifiekere omdat we 2 maanden weg zijn i.p.v. de 3 weken vakantie die we normaal gaan.

Zo moesten we er voor zorgen dat de prakrijkruimte volledig "stand alone' kan draaien zodat de teamleden van Peukuit.nl gewoon de begeleiding kunnen blijven geven als Colette weg is. 

We deden altijd het licht vanuit onze woning aan en dat kan niet als we er niet zijn. Dat moest dus even opgelost worden. En ligt er genoeg voorraad koffie, toiletpapier enzovoort? Je moet er maar aan denken.

En vooral niet vergeten dat we ook aan onze eigen gezondheid denken. Thuisvaccinatie.nl komt langs voor advies en prikken. Omdat René er 2 moet met tijd tussen de twee, was dat nogal een planningsuitdaging. 

Een 'Excelletje' helpt en laat ik dat nou heerlijk vinden om te maken ;-)

We zijn terloops ook een crowdfunding gestart. Uiteraard betalen we al onze eigen kosten en ons verblijf bij Matunkha. Maar we willen niet met lege handen aankomen.

Nou, en dat hoeft ook niet.

De teller staat al op € 750,- en via andere wegen volgen er nog meer donaties in de vorm van geld en vooral medische spullen en medicijnen. Daarvoor helpt het dat met name Colette  contacten in die wereld heeft.

We nemen een extra koffer mee en vullen deze met spullen die daar niet te krijgen zijn.

Want de regel is ; als het binnen Malawi te krijgen is, kopen we het daar. Daarmee steunen we direct de lokale economie.

Het geld wordt goed besteed en we laten ook zeker zien en horen wat we er concreet mee hebben gedaan.

Fijn om te zien dat zoveel mensen willen bijdragen. 

Wij gaan nu door met de voorbereidingen .

Tot snel!

Nog 3 maanden

-06 april 2022-

Inmiddels is het april. Over 3 maanden gaan we op weg.

Op 3 juli vliegen we vanaf Schiphol, via Nairobi naar Lilongwe. Een reis van 13 uur.

Tiem zal ons opwachten en naar de compound van Matunkha brengen wat nog zeker 6 uur duurt. En het is niet zeker of we dat gaan halen, want als het al donker is moeten we stoppen. De wegen zijn niet te doen in het donker.

Het avontuur begint dus al vanaf de luchthaven.

Van Tiem en Ineke hebben we schriftelijke informatie gekregen hoe ons voor te bereiden op de reis en het reilen en zeilen bij Matunkha.

Foundation gevonden

-6 februari 2022-

Wat een enorme leuke reacties hebben we gekregen op onze eerste blog!

We hebben diverse tips gekregen om eens contact op te nemen met foundations of mensen die eerder naar Afrika zijn gegaan voor een project.

Daardoor hebben we de afgelopen tijd vele gesprekken gevoerd waarin we onze kennis konden vergroten over met name de culturele verschillen waar men soms tegenaan loopt.

We danken vooral Geert Kamps, Pyly Logman en André Oudhuis voor de mooie gesprekken en dat zij de tijd namen om hun ervaringen te delen met ons.

De belangrijkste les is: 'Shut up and Listen' naar een Tedtalk van Ernesto Sirolli. Zie de link op deze pagina.

Hoewel we een enorme leuke klik hadden met André en zijn FloJo Malawi foundation, kwamen wij er achter dat deze niet echt ingericht was op vrijwilligers.

Hij verwees ons naar Matunkha